Donnerstag, 21. März 2024
Dienstag, 19. März 2024
Hiroshi Yoshida: Der Kirschbaum in Kawagoe, aus der Serie Sakura Hachi-dai, Shin Hanga Periode. Quelle: artelino |
Donnerstag, 28. Dezember 2023
Donnerstag, 12. Oktober 2023
In der neuesten
Ausgabe des Parelduiker, Nr. 4/2023, befindet sich ein Artikel von Femke
Poppema über Andrea Manga Bell und ihr Verhältnis mit Joseph Roth. Subtitel: Die Frau,
die aus Joseph Roth einen Mann machte. Quelle: parelduiker |
Samstag, 9. September 2023
In de schaduw
In de schaduw van
Rietvelds strakke lijnen
Los ik op in jouw parfum
Met de ogen dicht
Kan ons niemand zien
Verwaarloosd de tuin
De deur op een kier
Nemen we een kijkje
Dienstag, 8. August 2023
Freitag, 3. Februar 2023
Mittwoch, 9. November 2022
Sonntag, 24. Juli 2022
Carry Hess: Antonina Vallentin. Die in Polen geborene Antonina Vallentin versuchte Werke von
Joseph Roth beim Albatross Verlag unterzubringen. Quelle: von einem lieben Freund und Joseph Roth Forscher und bassenge
Montag, 4. Juli 2022
Remco Campert verstorben
Licht van mijn leven
Het levenslicht zag ik in Den Haag
maar in Amsterdam, Van Eeghenlaan zeven,
temidden van dichters (Luceberts schaterlach,
Schierbeeks hikkende Boek Ik), zagen
mijn wóórden het licht
dat me niet meer verliet, trouw
door dik en dunner dan dik
nu zoveel jaren later
loop ik nog even door de straten
van datzelfde Amsterdam, tot
in een knipperend ogenblik
het leven me loslaten zal
laat me dan, dat moment gekomen,
opnieuw nog even
zweven boven het Stedelijk
dan verder al hoger
boven de bomen in het Vondelpark
waarna ik, mijn tijd opgeheven,
voor eeuwig uiteenval, me verenig
met het fijnstof van de stad,
met de spiegeling van het zonlicht
in het water van de gracht
en word meegenomen met de glimlach
en de dromen van het meisje
dat ik eens op een tramhalte zag
Het levenslicht zag ik in Den Haag
maar in Amsterdam, Van Eeghenlaan zeven,
temidden van dichters (Luceberts schaterlach,
Schierbeeks hikkende Boek Ik), zagen
mijn wóórden het licht
dat me niet meer verliet, trouw
door dik en dunner dan dik
nu zoveel jaren later
loop ik nog even door de straten
van datzelfde Amsterdam, tot
in een knipperend ogenblik
het leven me loslaten zal
laat me dan, dat moment gekomen,
opnieuw nog even
zweven boven het Stedelijk
dan verder al hoger
boven de bomen in het Vondelpark
waarna ik, mijn tijd opgeheven,
voor eeuwig uiteenval, me verenig
met het fijnstof van de stad,
met de spiegeling van het zonlicht
in het water van de gracht
en word meegenomen met de glimlach
en de dromen van het meisje
dat ik eens op een tramhalte zag
Sonntag, 3. Juli 2022
Abonnieren
Posts (Atom)